در سیر تاریخ اندیشه، تاکنون مدل‌ها و نظریه‌های مختلفی برای توسعه و همچنین گذار به دموکراسی ارائه شده است. با این حال، از دهه ۱۹۹۰ بویژه با مطالعات “بانک جهانی”، بحث «حکمرانی خوب» وارد مفاهیم علوم انسانی شد و به شدت مورد توجه سیاستگذاران و محققان علوم اجتماعی قرار گرفت. «حکمرانی خوب» برخلاف نظریه‌ها و مکاتب پیش از خود، توسعه اقتصادی و دموکراسی را به طور همزمان پیگیری می‌کند تا بدین طریق، جامعه به شکل مطلوب‌تری اداره شود. پیشتر، رسیدن به مطلوب‌ترین و عقلانی‌ترین «تصمیم نهایی» در مرکز توجه علوم انسانی قرار داشت اما «حکمرانی خوب»، اساسا نه بر تصمیم نهایی بلکه «فرایند تصمیم‌گیری» متمرکز شد. این فرایند از بازیگران متعددی در سطوح مختلف تصمیم‌گیری شامل دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی اقتصادی تشکیل شده است. از این منظر، «حکمرانی خوب» همسان با «حکومت خوب» نیست بلکه فراتر از حکومت و قوه مجریه، ناظر به مجموعه نهادهای شهری و روستایی است که در سطوح مختلف، در فرایند تصمیم‌گیری نقش دارند. به بیانی دیگر، «حکمرانی خوب» بیش از یک نظریه سیاسی یا مدلی از توسعه، گونه‌ای از نظام تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی است که هدف نهایی آن، «توسعه انسانی» است. در تعریفی ساده، توسعه انسانی را می‌توان بهبود شاخص‌های اجتماعی، دسترسی مطلوب‌تر به خدمات اجتماعی، آموزشی، فرهنگی و درمانی و همچنین افزایش امید به زندگی و سطح شادی دانست.

«موسسه ترویج جامعه باز» در پروژه حاضر، از منظر «حکمرانی خوب» بر روی کیفیت حکمرانی در جمهوری اسلامی ایران متمرکز شده است و محصولات خود را با بیانی ساده و در عین حال، دقیق و مستند تولید می‌کند و به دست مخاطبان خود در داخل و خارج از ایران می‌رساند. ما در این پروژه، کیفیت حکمرانی در جمهوری اسلامی ایران و پیامدهای آن را با تصویرسازی از مولفه‌های اقتصادی و اجتماعی مورد بررسی قرار می‌دهیم. این پروژه نشان می‌دهد که کیفیت حکمرانی در جمهوری اسلامی ایران، بویژه نابسامانی‌های ناشی از فساد و ناکارآمدی سیستماتیک، چه پیامدهای ملموسی بر زندگی شهروندان داشته است. بدین منظور، به آمارهای رسمی ارائه شده توسط دولت جمهوری اسلامی ایران، سایر کشورها و همچنین نهادهای بین‌المللی استناد خواهیم کرد و مقایسه‌ای بین ایران و سایر کشورهای منطقه‌ای و غیرمنطقه‌ای انجام می‌دهیم.